kar masalı

Kar taneleri saplandı yine gergin bir hayat sahnesinin orta yerine. sere serpe bir beyazın hazzını hissetmeden dondu içimde masumca sevmeler. Yaza uzanan, hazin sonla biten zanlarım vardı benim. kış güneşinin ışımasıyla yanmış tenimden döktüğüm göz yaşlarım, dondu elinden.. ne elemdir bu! ne de kartopunun acıttığı bir ıstırap izi. Kalbimi sızlatan kardan adamın üşümesiydi, kömür gözlerinin karasında sakladığı umutlarını taşımak uğruna kar fırtınasına direnmesiydi..

Yardan uzak, kabusum olacak yaza sıcak bir merhaba demeye dilim varmadan eridi büyüttüğüm kartopu.. felaketim oldu çığların altında kalan hasret çığlıklarım. Belki de basiretim bağlandı, belki beyazın büyüsüne aldandı belki de beyazdan saf, ayazdan insaflı değildi serzenişlerim. Serde sisli hayaller, elde ise ayarsız çalan saat gibi mevsimlerim vardı. Yalvarsan nafile bu soğuk cehennemde afili yalnızlık benimkisi. Zemheri bir kışın ertesinde kaldırdım narin sevgimin cenazesini. Kardan enkazlar direndi yoluma, tuttu titreyen ellerimi kışın soğuk nefesi. Lakin açıktı gönül kafesimin kapısı, uçtu gitmez dediğim yoldaşım olan sevda kuşum. Halbuki ben seni ne umutlarla bulmuştum! Kışın bana en büyük muştusuydun sen, sıcak bir alevin hararetinden daha huşuluydun kuşkusuz. Koşulsuz sevmiştim, izlerle okşanmamış bir kar örtüsünden daha masum, bir bahar goncasından daha diriydi aşkımız.

Ve eridi her şey, kar beyazı kalkınca açığa çıktı alın yazısı şer dolu nihayetler. Hayretler içinde kardan adam erirken, yalandan uzun aşkımız bir havuç gibi düştü yere, kar esareti yüzünden. Yatsıda yanan mumlar titredi, bir kabus olup çöktü kara bahtımın melez iklimi. tereddütlü gönlüme kapaklanınca kaderim, derdime ilkbahar gülümsedi. ve sen ikinci bahardın hangi ölümlülere kim bilir! Bölük pörçük bir mevsim masalı, aşk müflisi kış sonrası hazanı olsan da kalbime perçinlendi buz gibi sözlerin. ve ben hala bir sevdanın ayazındayım.

umutlarımız daha erimeden biliriz bu hazin hikayeyi. soğuk çemberinden geçerken duygularımız da donmasa! deriz demesine ama her fırtınada buz tutup düşer yürek ambarının sarkıtları. kardan daha kârsız yüreğimin çorak toprakları, daha doymadan saflığın ve temizliğin imgesi kar örtüsüne, eridi gitti elde kalan tüm aşkın kardan görüntüsü.
yürekler esarete girmiş, kasvetli kar kümelerinin arasında duygular kesişmeden erimiş, birlikte alınan soluklar ayrı ayrı oluklardan akar olmuş, kar tanelerinin kristalleri yıldız olup uzak hayallerle örülmüş gözlerimize. Kar masalıdır bu hasılı kelam. dilden dile dolandıkça anılır güneşten ırak gönüllerde.