çanakkale geçilmez!

Çanakkale geçilmez!
İman neferleri yıkılır mı hiç?
Nefret olukları akıyorken topraklarıma,
Yıllardır filizleniyordu hınçları.
Ölüm yıldırır dediler,
Ansızın başladı adi linçleri.
Nicedir unuttum adını,
Mutlu mesut yarının..
Yarim vatanım oldu,
Yara dolu her yanım.
Hep bilendi dişleri, düşlerinde,
Bilindikti işleri, düşmanın.
Nice erler ölürken dedi:
Çanakkale geçilmez!
Yerle gök feryadından inledi,
Her seferin ardından dinledi,
Gök kubbedeki melekler..
Kabe yollarına eklendi,
İman dolu bedenler..
Yağmur yağsa üstlerine,
Her damlasında sızlar tenleri.
Yürekler ağlasa sesine,
İçinden kan sızar, mateminden..
İlk fırtınada ölmeği ister neferler,
Her kabusu ölümle örter zaferler.
Yeniden yükselir narin sesler:
Çanakkale geçilmez!
Sisler aralanır..
Sesiyle tırmalanır kulaklar,
Tırmanır Akıllara yankısı.
Bu söz hep hatırlanır,
Çanakkale geçilmez!