siena 2 (07/11/2005)
bir hayatın son demidir.
yüreklerin uslandığı durulduğu ve yalnızlıkla barıştığı karanlık gecelerde..
özlem ve beklenti hislerinin bedenlerden önce gömüldüğü hayal denizlerinde...
umutların önce yeşerip, sonbahar rüzgarlarının gafletine düştüğü anlarda..
kapıların tek tek yüzlere kapandığı,
ışıkların söndüğü,
ayak seslerinin seyreldiği,
iltifatların azaldığı,
saygının ve hürmetin terki diyar ettiği anlar..
uzuvlara mühürlerin vurulduğu, gözlerin hürriyetini kazandığı bakışların anlam kazandığı..
bilmezsin ne koca yürek var bedenimde.
bilmezsin sen neleri sakladım sadrımda.
bilmezsin kimleri sevdim, kimlerin yareni oldum.
bir dünyam, bir zamanım, aydınlık günlerim vardı.
zaman aldı birer birer.
zaman azaldı.
yalnızlık ömür boyu derlerdi, ömür gemisi kalkarken anladım inzivayı.
bana ait ne varsa gitti..
gidenlerle birlikte ağaçtan tahtadan betondan duvarlarda anlamını yitirdi.
eşya tabiatını kaybetti..
gözünün içindeki pırıltı bilmediğin alemde parlayacak
ve seni aydınlatıp kalbinin güzelliğiyle kanatlanacak
alıp götürecek saltanatını süreceğin sana ait olan güzelliklerin cennetine.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder